Ze is er nog. Alleen anders.

Na haar overlijden dacht ik:
Nu is het voorbij. Nu is ze weg.

Maar ze was niet weg.
Ze veranderde alleen van vorm.

Eerst kwam mijn dochter

Een half jaar na haar overlijden zat ik tegenover een medium.

Wat me raakte, was dat het niet mijn moeder was die als eerste doorkwam.
Maar mijn dochter.

Het medium zei: “Er staat een blond meisje…”
En op dat moment barstte ik in tranen uit.
Want ik wist: dat is mijn dochter.

Ze wilde vertellen dat ze trots op me was.
En dat ze vaak bij mijn moeder is.
Dat ze haar voelt. Ziet. Kent.
Dat raakte me diep.

En toen kwam mama

Mijn moeder volgde daarna.

Het medium zei dat het bijzonder was dat ze er nu al was.
Zielen hebben vaak meer tijd nodig om te landen.
Maar mijn moeder kennende: die wacht op niemand.

We spraken over de dag van haar overlijden.
Hoe haar vader — mijn opa — haar kwam halen.
Een man die ze als kind amper had gekend,
maar die haar nu opving, omringde, en meenam.

Ze zei dat ze zich daar vrij voelde.
Geen pijn meer. Geen beperking.
Dat ze zonnebloemen zag — haar lievelingsbloemen.
En dat ze eindelijk weer kon bewegen.
Vrij, licht, zonder grenzen.

Het medium voorspelde het al

Ze zei weinig. Ze keek. En toen:
“Je moeder staat zo dicht bij jou, dat ze je zelfs zou kunnen overnemen.”

Ik begreep het toen nog niet helemaal.
Vond het eerlijk gezegd ook een beetje eng.
Maar ik knikte.
“Oke dan.”

“Ik stap gewoon weer achterin”

Normaal nemen zielen afscheid bij het sluiten van een sessie.
Maar mijn moeder?

Die zei tegen het medium:

“Ik ga echt niet weg, hoor. Ik stap gewoon weer achterin bij mijn dochter in de auto en rij mee naar huis.”

En dat deed ze.

Ibiza

Later, op een reis naar Ibiza met mijn vader, zusje en mijn gezin — een reis die we ooit met haar hadden willen maken — gebeurde het echt.

We liepen over de hippiemarkt.
En ineens voelde ik: ik ben mezelf niet meer.

Mijn keel sloeg dicht.
Ik kon niet praten.
Ik barstte vanbinnen open.

En ik wist:
dit is wat het medium bedoelde.

Mijn moeder nam me even over.
Ze wilde zélf voelen hoe het was om daar te zijn.
Met ons.
Op een plek die ze had gemist.

Ik gaf haar toestemming.
En daardoor lukte het haar.

Het was intens. Emotioneel.
Ik herkende mezelf even niet.
Maar ik wist: het is goed zo.
Voor haar. En voor mij.

Mijn dochter, mijn gids

Thuis had mijn dochter tekeningen voor haar oma.
Ze zat ermee op bed — handjes omhoog — alsof ze iemand voelde.

Via de babyfoon zag ik het gebeuren.
Ze lachte. Bewoog. Tilde haar handjes op naar iets wat ik niet kon zien.

Maar zij wel.
Ze communiceerde.
Met mijn moeder.

Mijn moeder is haar gids.
Net als die van mij.

Zelfs mijn vader voelde haar

Mijn vader heeft niets met spiritualiteit.
Maar zelfs hij kon er niet meer omheen.

Ik kreeg op een dag ineens een melding op mijn telefoon:
“Daphne (mijn moeder) volgt je op YouTube.”

Op precies datzelfde moment crashte de telefoon van mijn vader.
Hij zag alleen maar emoji’s voorbijkomen.
Hartjes. Poppetjes met hartjesogen. Sterretjes.
Alles wat bij haar hoorde.

En later, ’s avonds in zijn slaapkamer, zag hij een felgroen licht.
Een kleur die hij niet kende.
Zwevend.
Rustgevend.
Warm.

Ze is er nog

Niet in vlees en bloed.
Niet als stem die ik kan bellen.
Maar ze is er.

In aanrakingen op mijn huid.
In dromen. In beelden.
In mijn dochter. In mijn vader. In mij.

Ze gidst me.
Zacht. Stevig. Liefdevol.
Precies zoals ze was.
Alleen nu… anders.

💛 Misschien heb jij ook iets gevoeld.
Of durf je er nog niet op te vertrouwen.

Weet dan:
Je bent niet gek.
Je bent niet alleen.
Liefde stopt niet met adem.
Ze verandert van vorm.
En blijft. 🦋

Liefs,
Suzanne