De dag dat alles stilviel

Het was een gewone dag.
Ik was zeven maanden zwanger van mijn tweede kindje.
We waren bezig met de voorbereidingen voor een babyshower van een vriendin.
Er hing niets bijzonders in de lucht.
Tot de telefoon ging.

Mijn vader.
Paniek.
Huilend.
Stotterend.
"Ze is dood… mama is er niet meer."

Ik voelde het meteen.
Al kon ik zijn woorden amper verstaan.
Toen nam een politieagent het gesprek over.
En daar kwam de bevestiging:
Mijn moeder was overleden.
Op de dijk. Tijdens het duiken met mijn vader.
Waarschijnlijk een hartaanval.

Alles schakelt uit, maar ik blijf dóór

Ik weet nog dat ik meteen overschakelde.
Alsof ik in een andere versie van mezelf stapte.
Niet voelen. Alleen handelen.

Ik belde mijn vriend.
“Mam is overleden. We moeten naar Zeeland. Breng Sienna naar je ouders.”
Ik belde mijn schoonvader.
Zonder haperen vertelde ik wat er gebeurd was.
Als een robot.

Mijn vriendinnen waren in tranen.
Ik niet.
Ik kón niet.

Ik stak een sigaret op —
voor het eerst tijdens deze zwangerschap.
Er moest iets zijn wat me hielp ontladen.

De autorit naar Zeeland

De weg naar Zeeland herinner ik me vaag.
Het was stil.
Er hing een waas over alles.
Ik weet alleen nog dat ik móést.

Mijn zusje konden we niet bellen.
Zij heeft autisme.
We wilden haar dit nieuws persoonlijk vertellen.
Niet via een scherm. Niet via het nieuws.

Mijn vader: gebroken

Toen we aankwamen bij het politiebureau in Zeeland, zat mijn vader daar.
Verloren. Leeg. Zijn ogen dof.
Zijn telefoon bleef maar afgaan.

Mensen hadden het nieuws op tv gezien.
Social Media, Nieuws Online.
En dus gingen ze bellen.
Niet om te troosten — maar om bevestiging te krijgen.

Ik nam op.
Koud. Kort. Afstandelijk.
Niet omdat ik het niet voelde,
maar omdat ik het niet kón voelen.

Ik dacht alleen maar:
“Laat hem met rust. Laat óns met rust.”

Daar lag ze

We gingen naar het mortuarium.
Daar lag ze.

Mijn moeder.
Maar het voelde niet als haar.
Het was haar lichaam.
Meer niet.

Ze was koud. Stil.
Een lichaam zonder ziel.

Ik voelde op dat moment… niks.
Geen woede. Geen verdriet.
Alleen leegte.

Er was ook geen ruimte voor mij.
Ik moest er zijn voor mijn vader.
Voor mijn gezin.
Voor iedereen, behalve mezelf.

En toen mijn zusje

Later die dag gingen we naar mijn zusje.
We hadden haar gebeld:
“Kom vanavond pizza eten bij papa.”

We wilden haar de waarheid pas vertellen als we haar recht in de ogen konden kijken.
Mijn vader wilde het zeggen, maar zijn stem brak.
Ik wilde het overnemen.
Maar toen sprak hij het toch uit.

Ze viel stil.
Geen tranen.
Ze liep even weg.

En kwam later terug om te vragen:
“Wat is er precies gebeurd?”

Haar reactie was anders.
Maar het was háár manier.
Haar verwerking.

De crematie

Er volgden dagen van regelen.
Een kaart ontwerpen.
Een kist kiezen.
Muziek. Foto’s. De koffietafel.
En dat allemaal in coronatijd.
Beperkte gasten.
Geen knuffels. Geen nabijheid.

Op de dag van de crematie danste mijn dochter Sienna.
En ik voelde: ze danst met oma.
Het was het eerste moment dat ik haar écht weer even voelde.

Ik had een speech voorbereid.
Maar halverwege kon ik niet meer.
Tot Sienna naar me toe kwam.
Ze pakte mijn hand.
En ik sprak verder.

Mijn vader wilde mijn moeder zelf in de oven begeleiden.
Ik liep met hem mee.
Omdat ik wist:
Haar ziel is al vrij.
Wat we achterlieten, was alleen haar lichaam.

Dit was de dag dat alles kantelde

De dag dat alles stilviel,
was ook de dag dat alles begon.

Het begin van mijn rouw.
Het begin van mijn ontwaken.
Het begin van mijn innerlijke bloei.

Maar dat verhaal — dat volgt in de volgende blog.

💛 Dank je wel dat je dit met mij wilde lezen.
Misschien herken je iets. Misschien helemaal niets.
Maar als je ooit ook een “stilvallende dag” hebt meegemaakt…
dan weet je: het verandert je.

🌿 Liefs,
Suzanne